Ludovico Ariosto

Ad Albertum Pium

Alberte, proles inclyta Caesarum,
utraque nam tu gente propagini
ostendis Augustos fuisse
nobile principium tuorum,
hac luce mecum laetitiam cape,
sed quae sit omni libera compede;
ne sit mero frontem severam
exhilarare pudor Falerno;
nimirum amamus si genio diem
sacrare, cum sint digna licentia
exuberantis gaudii atque
immodico petulantis oris
quae mane nobis nuntius attulit,
fidelitatis nuntius integrae,
a Gallico qui nuper orbe
principibus rediit Latinis.
Vidisse dixit Lugdunii meum
Gregorium, illum cui per Apollinem
uterque nostrum debet ample,
quamvis ego magis, et magis te.
Tu literae quod multum Echioniae
calles, tenentur primi aditus viro
huic; ast ego plus debeo, nam est
siquid inest mihi clari ab illo.
Parantem aiebat quam citius pote
transferre se ad nos, cui timui, miser!
vale ultimum dixisse, cum olim
ad gelidas veheretur Alpes.
—Io! redibit qui penitus rude
lignum dolavit me, et ab inutili
pigraque mole gratiorem
in speciem hanc, Pie, me redegit!
—Io! videbo qui tribuit magis
ipso parente, ut qui dedit optime
mihi esse, cum tantum alter esse
in populo dederit frequenti!
—Virum, boni dî, rursus amabilem
amplectar! An quid me esse beatius
potest beatum, o mi beate
nuntie, qui me hodie beasti?
Otras obras de Ludovico Ariosto...



Arriba