Estoy solo. Solo como un dios muerto, como un planeta abandonado donde ya no crecen ni las sombras. Me hablan,
Che destino crudele, lo spazio e il tempo che ci separano.
No era por un adiós, ni por cerrar la puerta, ni por aferrarme a un hilo que el tiempo haría arena. Era porque hay palabras
sueño no puedo soñar lo que en la vida quisiera sueño aun sin quererlo
atras quedaron rayos sangre sudor y polvo hierro oxidado olor a cuero y paja espiritus de hombres que lucharon
No hay testigo, no hay registro, no hay nadie tomando nota. El viento no recuerda los nombres, el mar no devuelve las voces,
Dubbio d’amore un capriccio un indovinello un tocco sottile un sorriso
Quella freschezza, estremo incanto di ciò che è semplice
Despunta el día y la sierra resuel… y los mochinos del Guiju s’espabil… con la jeta inda entoavía mantecos… de los sueños que’l hambre nun rem… La casa, tolva, sin ventana ni far…
Non resta più nulla se non rassegnarci. La nostra storia è storia senza storia,
es la poesia sentimiento manchado de tinta negra?
Yá'l almendru sacó'l mugu como si nun tuviera memoria del fríu pasáu. Los cerezus florecían toos a una,
no hay palabra que exprese mi sentir mi abandono total a tu presencia
El Juán, que nacíu entre estiérco… y cebá mal trillá, se moríu un tardíu d’abríl con la reja inda marcá nel llomu.
Me empujas a tus brazos me llevas sin descanso a tu preesencia pierdo mis referencias apareces de pronto